Soms word ik er weer even aan herinnerd hoe erg ik kan genieten van een film, of een boek, of muziek. Als kind kon ik al helemaal opgaan in zoiets, it is my first and one true love (eh, niet-menselijke dan, love you babe). Ik weet nog dat ik me er soms wel eens voor kon schamen als ik iets heel erg leuk vond of als ik ergens ontroerd van raakte, maar daar ben ik de laatste jaren gelukkig van afgestapt. Hoe leuk is het als iemand super enthousiast over iets is en dat met je wil delen? Ik luister daar echt graag naar. En hoe mooi is het als iets dat door iemand anders gemaakt is je zo weet te raken? Draait het hele menszijn niet om ervaringen en gevoelens met elkaar delen? Om die verbinding met elkaar te voelen? Om soms het gevoel te hebben dat je deel uitmaakt van iets groters?
Ik moest hier vandaag aan denken door drie dingen:
Gisteravond las ik in bad het boek Notes To Self, van Emilie Pine. Het is een bundel van prachtige essays over uiteenlopende onderwerpen, van haar vaders alcoholverslaving tot haar ongewenste kinderloosheid. Ik vloog er doorheen. Pine kan prachtig vertellen. Met beide onderwerpen heb ik (gelukkig nog) geen ervaring, maar wauw, het kwam echt binnen. Ik vind dat zo ontzettend knap, als iemand zo kan schrijven. Ik heb het nog niet uit, maar ik kan het boek nu al van harte aanbevelen.
Nog zoiets wat me raakte was de muziek die ik op had staan. Wanneer heb jij voor het laatst naar muziek geluisterd? En dan bedoel ik dat je echt alleen naar de muziek luistert en niet nog iets anders aan het doen bent. Ik doe dat eigenlijk vrij weinig. Het nummer hierboven ontroert me áltijd (Arrival of the Birds), net zoals dit nummer van de Harry Potter soundtrack (link) (ik moet altijd denken aan het passage uit boek zeven waarin Harry het bos in loopt…) en bepaalde nummers van Stevie Nicks (Storms, Beautiful Child). Oh, en River van Joni. En en en, ok, zo kan ik nog wel even doorgaan.
(Overigens vind ik het best wel spannend om dit zo hier op te schrijven, want het voelt een beetje kwetsbaar ofzo? Alsof iemand me uit gaat lachen om het feit dat ik ontroerd raak van muziek? Terwijl het eigenlijk zo normaal is?)
Ook moest ik er aan denken door de nieuwste video van Rosianna die ik vanochtend keek, over het album folklore van Taylor Swift. In de video bespreekt ze haar favoriete nummers van het album en de associaties die ze erbij heeft. Ik heb het album een paar keer geluisterd en ben (nog) niet echt fan, maar ik vond het even goed zo leuk om iemand anders zo blij te horen vertellen over muziek die voor haar belangrijk is. Ik wilde het album trouwens wel heel goed vinden, maar op de één of andere manier raakte de muziek me gewoon niet. Mijn “theorie” is dat er voor alles een tijd en plaats is. Wie weet luister ik het over twee jaar terug en komt het heel anders bij me binnen? Ik ga wel nu haar nieuwe album evermore luisteren, misschien vind ik dat leuker.
Heb jij een boek, film of album dat je heel erg raakt of dat veel voor je betekent, iedere keer dat je het ziet, leest of luistert? Ik ben echt nieuwsgierig!
Hi ash! Poeh, ik moest weer denken aan een paar liedjes na het lezen van je blogpost. Ik heb ook een lijstje met nummers waar ik iedere keer tranen in mijn ogen van krijg. Ze herinneren mij altijd aan een bepaalde periode in mijn leven en dat is ergens wel heel mooi. Maar ook pijnlijk soms om ernaar te luisteren… is dus beetje een dubbel gevoel!
Massive attack – protection
Stevie Nicks – Storms
Carole king – you’ve got a friend
Five for fighting – Superman
En een recent nummer uit de serie Euphoria:
Charlotte Day Wilson – Work
Have a nice day Ash ❤️❤️
Ik herken het dubbele gevoel! Soms is het ook gewoon lastig om bepaalde herinneringen weer te herbeleven. Mooie nummers, ik ga ze eens beluisteren ♥
Oe ja, zeker herkenbaar! Ik koester het juist, omdat dit voor mij voelt als de fijne keerzijde van mijn gevoeligheid die vaak ook voor angsten en depressies zorgt. Ook al ben ik soms ook bang om deze eigenschap al te veel te romantiseren hierdoor. En ik vond Folklore juist heel mooi, terwijl ik normaal geen Taylor Swift van ben. Vooral Exile vind ik heel mooi, maar Bon Iver is dan ook wel mijn favoriete artiest denk ik :)
Hi Minke, dat heb je eigenlijk wel mooi gezegd, zo had ik het nog niet bekeken. Wat TS betreft: ik wil het heel graag mooi vinden, maar het lijkt voor mijn gevoel allemaal zo op elkaar? Voor mijn gevoel herhaalt ze steeds dezelfde tonen en woorden. Maar goed, ik denk dat het echt aan mij ligt, want iedereen is super positief over het album, haha. Ik vind het in ieder geval leuk dat anderen er zo van genieten :) (Het album 1989 vond ik trouwens wel leuk.)
Jaa herkenbaar :) Ik heb het nu met het nummer ‘It’s quiet uptown’. Hamilton is natuurlijk nu weer helemaal populair door Disney+, maar ik vind de soundtrack ook fantastisch. En als dat nummer voorbij komt (of het nu de originele versie is of de cover van Kelly Clarkson), zit ik gewoon te huilen haha. Het raakt mij inderdaad heel erg. En ik heb niet eens kinderen :’).
Ik heb zoveel over Hamilton gehoord, maar weet er he-le-maal niets over. Ja, iets met rappen ofzo? Ik ga het toch maar eens opzoeken, haha.
Dat herken ik heel erg! Ik heb dat met Dumbledore’s farewell om in het Harry Potter thema te blijven en bij Visions of Gideon van Sufjan Stevens. Heb je de film Call me by your name al gezien?
Oooooh ja, ik weet helemaal wat je bedoelt, met Dumbledore’s farewell. En ik heb Call Me By Your Name gezien (en gelezen, ook een aanrader trouwens, mocht je dat nog niet gedaan hebben), maar was de muziek eigenlijk helemaal vergeten. Dankjewel voor het delen! :)
Bij dat liedje dat Jessica hierboven deelt uit Call me by your name heb ik het ook. Moest echt huilen ook tijdens die scene in de film. Mystery of love van Sufjan Stevens is ook zo’n fijne uit de film. Ik ga gewoon vandaag de film nog eens kijken denk ik aangezien ik het er in mijn vorige comment ook al over had, haha :p
Haha, have fun!! <3