Het boek Untamed van Glennon Doyle (en een bosje tulpen dat ik van iemand kreeg)

For many years Glennon Doyle denied her discontent. Then one day, at a conference, she glanced up at a woman and three words flooded through her mind: There. She. Is. (…) Glennon decided to let go of the world’s expectations of her and reclaim her true untamed self.

Toen ik bovenstaande tekst op de achterflap van het boek van Glennon Doyle las, dacht ik: “oh, dit is vast weer zo’n boek waarin een geslaagd persoon je gaat vertellen hoe ze “ontwaakt is” en ze sindsdien haar droomleven leeft. Of, dat als je het maar graag genoeg wilt, je álles kunt doen. En dat als je dat eenmaal doet, je ontwaakt bent, het dán opeens allemaal goed is.” Is dat niet een boodschap die we inmiddels allemaal wel kennen? Boy, was I wrong…

Ik heb even nagedacht over hoe ik het best over dit boek zou kunnen schrijven. Waarom vond ik het zo fijn? Ik zou het vast heel mooi in een lopend verhaal kunnen gieten, maar het is vrijdag en ik ben toe aan weekend, dus we doen het vandaag even puntsgewijs. Komen ze:

• Glennon begon ooit als gelovige getrouwde mommyblogger en schreef in die periode het eerste boek over haar leven en de liefde. Toen bleek dat haar man al een tijdje vreemdging en haar huwelijk toch niet zo perfect was als dat het leek, gingen ze scheiden. Ook daar schreef ze een boek over. Inmiddels is ze al een paar jaar gelukkig getrouwd met Abby, haar vrouw, en is dus haar derde boek uit. Als je kritisch wilt zijn, dan zou je kunnen zeggen: ok, maar is het niet raar dat ze over de liefde schreef en later bleek dat haar man vreemdging? En dat ze later zelfs (shock horror) een LESBIENNE bleek te zijn? (voor de duidelijkheid: dit is niet hoe ik er over denk, haha). Dezelfde kritiek krijgt Elizabeth Gilbert wel eens over haar boek Eat Pray Love, waarin ze onder andere schreef over hoe ze haar tweede man ontmoette (van wie ze inmiddels is gescheiden). Waarom schreven deze vrouwen dat iemand de liefde van hun leven was, maar scheidden ze later toch? Was het nep? Is dat boek dan niet nutteloos? Glennon gaat in dit boek kort in op deze kritiek en wat ze schrijft vind ik mooi: in plaats van haar verleden weg te zetten als “verkeerd” of als een periode waarin ze gewoon niet beter wist, schrijft ze dat je als mens nu eenmaal meerdere levens kunt hebben en dat je altijd blijft leren. Dat maakt de periode niet minder waardevol of onecht. Het is gewoon hoe het leven werkt. Dat vind ik een mooie gedachte.
• Glennon is niet bang om haar kwetsbaarheid te tonen en is heel eerlijk over haar eigen tekortkomingen en gevoelens. Dit vind ik zelf altijd heel prettig, want dan voel ik me wat minder alleen in mijn ~uitdagingen~. Kortom, veel herkenbaarheid in dit boek! En dat vind ik waardevol. Mocht je fan zijn van Elizabeth Gilbert en Brené Brown, dan denk ik dat je dit boek dus ook wel interessant vindt.
• Ook een groot pluspunt: dit is geen zelfhulpboek. Gewoon niet. Er staat geen advies in of halleluja geroep van hoe het precies zou moeten. Het zijn observaties en lessen die ze zelf heeft opgedaan en die voor haar lijken te werken, maar ze laat het aan jou over wat je er mee doet. Ook pretendeert Glennon niet dat ze heeft uitgevonden wat de beste manier van leven is. Ze worstelt nog steeds met dingen zoals angst en depressie en dat is dus niet ineens allemaal opgelost. Ik denk eerlijk gezegd dat het leven ook écht zo werkt en dan is het prettig als iemand daar eerlijk over is en het aansluit bij je eigen visie.
• Zelf heb ik (nog) geen kinderen, maar de dingen die Glennon schreef over het moederschap vond ik erg mooi en inspirerend. Als ik wel eens denk aan het krijgen van kinderen, dan kan ik me namelijk eindeloos druk maken over wat er allemaal mis zou kunnen gaan. De verantwoordelijkheid krijgen over een mens: ik vind het nogal wat. Kan ik dat wel? Verpest ik het niet? Nou, als je Glennon mag geloven, dan doe je het ongetwijfeld wel een keertje “verkeerd” en is dat hartstikke normaal.
• Het boek staat vol anekdotes en zo las ik er één die voor mij op precies het juiste moment kwam: het verhaal van hoe ze met haar dochters naar het winkelcentrum ging om oorbelgaatjes te laten prikken. Beide dochters wilden het heel graag en hadden het er al weken over, maar eenmaal aangekomen besloot één van haar dochters dat ze het toch niet wilde. De vrouw die hun hielp probeerde haar nog over te halen (‘het doet geen pijn, het is zo over, kijk maar naar je zusje, dat ging ook goed, je kunt het!’), maar haar dochter bleef kalm en gaf aan dat ze het niet meer wilde. Glennon schreef daarover dat dapper zijn soms ook weten is wanneer je iets niet wilt doen en je een stapje terug wilt nemen. Dat als mensen (of jezelf misschien) je proberen over te halen iets “engs” te doen, het ook dapper kan zijn om dan nee te zeggen. Zo staan er in dit boek veel waardevolle anekdotes waarvan ik denk dat ze bij iedereen weer op een andere manier binnenkomen.
• Tot slot moet ik ook een compliment geven voor de schrijfstijl, want die is perfect voor dit type boek. Hoewel Glennon hele heftige onderwerpen aankaart, blijft het altijd luchtig en weet ze precies de juiste toon te raken. Ik moest een paar keer hard lachen, maar ben ook een paar keer goed stil geweest omdat een bepaalde passage veel indruk maakte. Wat ook handig is, is dat Untamed is opgedeeld in drie delen en dat die drie delen vervolgens bestaan uit (hele)korte hoofdstukken. Je kunt daardoor het boek ook makkelijk even wegleggen en later weer oppakken. Boeit het ene hoofdstuk je wat minder? Dan kun je ook door naar het volgende, want het maakt voor je begrip van het boek niets uit (ik wilde hier trouwens een lijstje maken van mijn favoriete hoofdstukken, maar daar kwam geen einde aan, haha).

Goed, dat waren ze: de fijne dingen aan dit boek. Vond ik ook iets tegenvallen aan dit boek? Hm, misschien het hoofdstuk over racisme, waarvan ik nog steeds niet zo goed weet wat ik er mee moet. Maar misschien is dat ook het punt: ik hoef ook niets met een stuk over racisme dat is geschreven is door een witte vrouw. Liever luister ik dan naar mensen die zelf deel uitmaken van die groep (voorzover ik kan inschatten schrijft Glennon hier trouwens niets racistisch in- het is het vooral een reflectie op haar eigen leerproces rondom dit onderwerp).

Heb jij het boek gelezen en zo ja, wat vond jij er van?

Ik las het boek in het Engels en bestelde de paperback voor €9,95. Liever in het Nederlands lezen? Inmiddels is er ook een vertaling te koop met de titel ‘Ongetemd leven’. 

Liefs,
Ash