Praten (en schrijven) over mentale gezondheid en mentale stoornissen wordt altijd omgeven door een aura van taboe, en daarmee schaamte. Voor mij wel, althans. Dat verbaast je misschien, vooral als je al een tijd meeleest en wat stukjes van mijn hand hebt gelezen de afgelopen jaren. Ik heb er namelijk af en toe wel eens over geschreven, heel soms direct, nog veel vaker tussen de regels door. Het blijft echter altijd weer lastig om het er over te hebben of om er hier over te schrijven. “Vinden ze niet dat ik me aanstel? Denken ze niet: heb je haar weer, met haar gezeur? Waarom kan ze nou niet gewoon even normaal doen? Het is ook altijd wat met haar. Er is iets serieus mis met haar. Ze is zwak!” Die drempels moet ik iedere keer weer over. Soms lukt dat, maar meestal niet. Er staan heel wat niet gepubliceerde stukjes in mijn archief.
De reden waarom ik het wel zo af en toe doe, is omdat ik zelf ontzettend veel haal uit de stukjes van anderen over dit onderwerp. Niet alleen op blogs, maar ook in podcasts, youtubefilmpjes of natuurlijk tijdens échte gesprekken met mensen. Het hoeft niet eens heel diep te gaan; soms kan het al genoeg zijn om even kort een gevoel van herkenning te hebben. Als je zelf met iets worstelt, of dat nou op mentaal vlak is of op fysiek vlak, dan kun je je misschien voorstellen dat het fijn voelt om lotgenoten te spreken. Als het even wat minder met mij gaat en de klachten heftig zijn, dan voel ik me vaak ontzettend alleen. Mijn hoofd maakt me dat ook wijs. “Je bent alleen en niemand begrijpt je en niemand kan je helpen.” Ja, vrolijk he? Inmiddels weet ik dat het niet waar is, maar dat heeft wel eventjes geduurd. Wat me daarbij geholpen heeft is door er over te praten en er achter te komen dat je zeker niet alleen bent.
Vandaag luisterde ik bijvoorbeeld een podcast waarin het even ging over het hebben van een terugval. Ik heb zelf namelijk het gevoel dat ik in zo’n terugval zit. Mijn klachten zijn de afgelopen drie weken best wel aanwezig en hoewel ik op rationeel vlak goed kan begrijpen waarom dit zo is (goh, iets met een pandemie en alle consequenties die daar op volgen, misschien?), moet ik mezelf dat nu wat vaker vertellen om niet te vervallen in een absoluut gevoel van hopeloosheid. In de podcast zeiden ze: Een terugval hebben is normaal. Weet je hoe een kind leert? Door te vallen. En weer op te staan.
Dus, dat opstaan, dat ben ik nu aan doen. Daarbij probeer ik heel lief voor mezelf te zijn. Als ik dat in het verleden wel eens zag staan of iemand hoorde zeggen, dan dacht ik: ja, maar hoe dan? Mijn reflex is om te denken: ja ja, je hebt al zo’n makkelijk leven, wil je nou nog liever voor jezelf zijn? Maar dat soort dingen denken werkt niet. Als hard voor jezelf zijn zou helpen, dan had het inmiddels al wel geholpen toch? Ik durf zelfs zo ver te gaan dat die houding juist mijn klachten hebben verergerd.
In plaats van mezelf wederom voor een special snowflake uit te maken, probeer ik nu dus te oefenen met zelfcompassie. Een manier is om, als ik me niet goed voel, een hand op mijn hart te leggen en (in mijn hoofd) iets aardigs tegen mezelf te zeggen, zoals ik dat tegen een kind of vriend(in) zou doen. “Ik weet dat je je rot voelt/bang bent/verdrietig bent. Wat vervelend dat je dit voelt. Dit mag je voelen, en het is ok. Laat het er maar even zijn en vertrouw er op dat dit ook weer over gaat.” Dan haal ik een paar keer diep adem en dan voel ik dat er ruimte komt voor het gevoel. Dit zorgt er bij mij voor dat ik de controle iets durf los te laten en mijn OCD niet in overdrive gaat.
Het is spannend om dit stukje te publiceren, want het is spannend om toe te geven dat het even wat minder met je gaat. Ook voelt dit stukje publiceren als iets waar ik wederom geen controle over heb. Hoe gaan mensen het interpreteren? Gaan mensen inderdaad denken dat ik zwak ben? Wat voor gevolgen heeft dat? (Maakt dat eigenlijk uit?) Vandaag laat ik me er niet door tegenhouden en druk ik toch op de publiceren-knop, in de hoop dat iemand zich er in herkent en er misschien iets aan heeft.
Als jij je rot voelt, moe bent en het even wat minder met je gaat: ik snap hoe je je voelt, ik begrijp je. Je gelooft me misschien nu niet, maar het komt goed. Laat het er even zijn en ga iets liefs voor jezelf doen ♥
Ik wil meer schrijven over dit onderwerp, en dan vooral over dingen die mij helpen. De enige manier om er voor te zorgen dat we ons hier niet meer voor schamen of ons alleen voelen, is door er over te praten. Sommige mensen zullen dat interpreteren als zwakte, maar ik probeer het zo te zien: het is juist enorm sterk om je niet af te wenden voor lastige dingen en aan jezelf te werken. Hebben jullie hier interesse in? En zo ja, wat zijn dingen waar jullie graag over zouden willen lezen? Als je wilt mag je mij een mailtje sturen (info@ashleylynn.nl) of (anoniem) reageren op deze post.
Ik wens jullie een fijne week ♥ (en mijn volgende stukje wordt weer wat luchtiger hoor!)
Veel liefs,
Ash
Ik wil eigenlijk alleen maar hartjes achterlaten en laten weten dat ik blij ben dat je op de publiceren-knop hebt gedrukt.
♥ ♥ ♥ ♥
Niet zwak of zeurderig, maar dapper, gedurfd. Ik stuur een portie goede vibes jouw kant op!
Dankjewel Milou! Right back at you ♥
Ik vind dit soort blogs altijd fijn om te lezen omdat het vaak herkenbaar is. Ik ben wel benieuwd hoe jij met druk (vanuit de maatschappij of zelf opgelegd) omgaat om erbij te horen en ‘dingen doen zoals het hoort’ (bijvoorbeeld met carriere, relaties, leven in het algemeen).
Wat fijn dat je hierover schrijft. Ik kreeg zelf een paar jaar geleden ook ineens (door een traumatische ervaring) ook last van angst- en paniekklachten, waar therapie en een boekje dat jij aanraadde (van Claire Weekes) mij heel erg bij hebben geholpen. Maar zo rond de jaarwisseling had ik ook zo’n terugval (ook echt wel getriggerd door zo’n lange lockdown). Heel naar en het voelt dan alsof je weer helemaal terug bij af bent. Wat natuurlijk niet zo is. Dus ik weer het boekje erbij gepakt en gewoon die stappen weer gaan volgen (‘je weet dit en je kunt dit, gewoon doen wat je toen ook deed’). Inmiddels opnieuw met een psycholoog gaan praten voor iets wat toch wat structureler blijft terugkomen. Maar die terugval zelf, daar bleek ik achteraf best snel en redelijk ‘op eigen kracht’ uit te zijn gekomen, wat me ook wel weer verbaasde achteraf omdat ik me in dat moment so ontzettend hopeloos voelde.
Maar goed, lang verhaal kort, je stukje van vandaag ‘hit home with me’. En waar ik wel benieuwd naar ben om over te lezen is hoe jouw klachten invloed hebben op je relatie. Of misschien meer: of je weleens het idee hebt dat je daardoor een minder ‘geschikte’ partner bent (niet dat ik geloof dat dat zo is, maar daar kan ik weleens bang voor zijn) en hoe je met die gedachtes omgaat.
Liefs!
Hi E. Allereerst: ♥ ♥ ♥ voor jou.
Ik vind het heel fijn om te lezen dat je iets gehad hebt aan mijn boeksuggestie. En dat van je terugval en het gevoel terug bij af te zijn herken ik he-le-maal. Maar inderdaad, iedere keer kom je er toch weer wat sneller en gemakkelijker uit, lijkt wel. Alleen op het moment lijkt dat natuurlijk niet zo. Ik blijf me er over verbazen hoe ons eigen brein ons zo voor de gek kan houden.
Wat betreft je “vraag”: dit is iets waar ik ook tegenaan loop, en waar ik nog geen direct antwoord op heb, maar inmiddels wel wat ervaringen over kan delen. Ik zal er iets over schrijven! :) Liefs voor jou!
Fijn Niya! En dankjewel voor de “vraag”, ik zal daar binnenkort een stukje over schrijven, want dat is zeker ook iets waar ik veel over nadenk!
Dappere blog, en inderdaad, dit soort verhalen zijn belangrijk. Net als (oefenen met) zelfcompassie. Dat laatste vind ik (ook?) moeilijk. Vooral om er consequent aan te werken, er een gewoonte van te maken. Want als ik even niet oplet… Heb je tips op dat vlak?
Hi Wendy! Zelfcompassie is ZO lastig. Ik loop er ook tegenaan dat ik het moeilijk vind om het vast te houden, maar inmiddels heb ik wat dingetjes die me er bij helpen. Hier ga ik eens goed over nadenken en ik zal binnenkort wat tips op een rijtje proberen te zetten. Dankjewel voor je reactie ♥
Als er 1 ding is dat ik heb geleerd van zo’n dingen ook durven delen op je blog of zelfs gewoon in het algemeen, dan is het wel dat je nooit alleen bent. Dus vooral blijven doen!
Ik vind je een prachtig mens Ash! <3
Super lief, dankjewel Ann ♥ ♥ Ik jou ook! (hoe gaat het met de raggertjes? haha)
Dankje Annelies, ik ga mijn best doen! :) ♥
Jij ook een fijne week gewenst Ashley. En dankjewel voor deze stukjes,mij helpen ze.
♥ ♥ fijn
Als je al een aantal dagen aan het protesteren bent tegen het gevoel dat het gewoon ‘even niet wil allemaal en je je down voelt’, terwijl je van jezelf vindt dat je je aanstelt, en je leest dan zo’n post? Dat helpt <3 Ik voel mij er minder alleen door en ga heel hard proberen het gevoel toe te laten in plaats van het zo weg te drukken uit schaamte. Iedereen mag zich rot voelen. Zelfs als er eigenlijk, relatief gezien, niet heel veel 'mis gaat'. Veel liefs en fijnheid!
We zijn heel erg geneigd om te denken: “wat is er nou eigenlijk mis? Ik heb toch niets om me rot over te voelen? Anderen hebben het erger!” Maar als we dat doen dan drukken we de emotie weg en verwerk je het dus niet. Het is lastig om dat reflex te veranderen, maar volgens mij wel belangrijk. Beter kunnen we het erkennen en beseffen dat het gevoel tijdelijk is. Better days are coming! Ik hoop dat je je snel weer ietsje beter voelt ♥ ♥
Mooie post. Ook mij helpt het. Dankjewel! <3
♥ thanks Anne. Jij schrijft er ook zo mooi over!
Herkenbaar wel hoor, dat niet durven toegeven dat het niet goed gaat. Ik dacht ook altijd dat mensen me een aansteller vonden. Ik heb een tijdje in een depressie gezeten en ben daar toen heel open over geweest op mijn blog. Niet normaal hoeveel lieve reacties ik kreeg! Ik heb het moeilijk om dingen echt uit te spreken naar vb mijn ouders of familie en doordat ze mijn blog lazen begrepen ze me beter en kreeg vanuit die hoek ook alleen maar steun.
Die hand op hart en iets liefs / bemoedigends zeggen vind ik een hele goeie en ga ik – proberen – onthouden. Ik focus altijd eventjes heel erg op mijn ademhaling en dat helpt me ook.
Dapper dat je het ondanks je gevoel toch deelt, Ashley!
Wat fijn dat jou dat toen zo heeft geholpen! Ik vind het echt het allerlastigst misschien wel, dat gevoel van alleen zijn en je niet begrepen voelen. Gelukkig helpt praten (of schrijven) altijd wel en kom je er dan achter dat je helemaal niet zo alleen bent als je denkt.
Dat van je ademhaling herken ik trouwens, dat doe ik ook. Hoeveel kan dat opluchten he, even “goed” ademen?
Dankjewel voor je reactie Irene, ik hoop dat het inmiddels weer wat beter met je gaat en je deze lastige periode goed door komt♥
Ik vind het heel mooi Ashley hoe jij je kwetsbaar durft open te stellen. Daar is heel veel moed voor nodig en daar mag je trots op zijn. Dat is absoluut geen teken van zwakte.
Ken je Brené Brown al? Aanrader, ik was meteen fan :) (https://www.youtube.com/watch?v=iCvmsMzlF7o)
♥♥♥
Dankjewel Nikki :) En ja, I love her! Ik heb haar boek nog niet gelezen, maar het staat zeker op mijn lijstje. Dankjewel voor de tip :)
Awww tuurlijk is dat niet zwak (al is het zo herkenbaar om dit te denken), ik vind het ook juist sterk om dit uit te spreken en ermee aan de slag te gaan. Dat doen wij hier thuis ook beiden. Geen stigma meer!
Ik ben ervan overtuigd dat een groot deel van de mensen die alleen ‘sterk’ wil zijn, of toch naar de buitenwereld toe, dat op termijn bekoopt met zwaardere mentale dieptes. Dat wil ik kost wat kost vermijden, dus dan maar voortdurend ermee bezig zijn en bijsturen en aanvoelen. Dat vind ik dus moedig :-) there I said it, over mezelf en over jou :-)
♥ ♥ ♥
Sterk is inderdaad altijd aan jezelf blijven werken, ervoor durven uitkomen dat het soms wat minder gaat en jezelf de ruimte geven om weer tot ademen te komen. Eeuwig je kop in het zand steken – zoals veel mensen doen – zie ik juist als zwakte omdat je dan op den duur verzandt in je eigen onopgeloste problemen.
Ik heb vorig jaar mijn oude psycholoog maar weer gecontacteerd en sommige mensen vonden dat raar want die hadden zoiets van “Het gaat toch hartstikke goed met je? Je hebt een baan in deze grillige tijd en werkt aan je toekomst, toch?”. Sommige mensen begrijpen niet dat je soms alleen een geoliede machine kunt blijven als je af en toe een psychologisch APK / onderhoudsbeurt krijgt.
Je zou ook nog verder kunnen doorpakken en je krachten kunnen bundelen met meerdere vrouwen die het gezamenlijke streven hebben om mentale zaken uit het verdomhoekje te halen, zwaardere onderwerpen van meer lucht voorzien.